Ξέρω, ξέρω, ξέρω

Αλλά ξέρω.

Ποιήμα για σένα 2

Εδώ

LUNA και Γη 2

Άσπρη και μαύρος
Σελήνη και Γη
Έρωτας και Αγάπη
Αισιοδοξία και προσγείωση

Θα ήθελα να σε παντρευτώ αν δεν ήξερα...
Λεπτομέρειες παρά κάτω

Η επανάσταση είναι η ανακάλυψη του ηλεκτρικού ρεύματος και της λυχνίας, όχι η λάμψη στη Λαμψάκου.
Τους ήρθε κουτί αυτή η τρομοκρατική επίθεση.
Τους ήρθε κουτί, αν βέβαια δεν την είχαν αναλάβει και οι ίδιοι.
Για να μπορούν να παρακολουθούν χωρίς περιστροφές όλους που είτε είναι αριστεροί, είτε είναι πρόθυμοι να διαμαρτυρηθούν σε κάποια πορεία, είτε πήραν στο στόμα τους τη λέξη επανάσταση, σαν και μένα.
Να μπορούν να μας κρατάνε σε πολιορκία τρόμου.
Όταν στην εφηβεία μου ρώτησα την μαμά μου σχετικά με την τρομοκρατία, μου απάντησε με το τι είπε ο Λένιν όταν συνέβαλαν τον αδερφό του για την απόπειρα δολοφονίας κατά του τσάρου: “Εμείς δεν θα πάμε απ’ αυτό το μονοπάτι”.
Όχι, δεν τη χρειαζόμαστε τη τρομοκρατία.
Άλλωστε εμείς που είμαστε οπαδοί του Συνασπισμού είμαστε εκ φύσεως ενατίον της βίας.
Μας βλάπτει.
Δεν τη χρειαζόμαστε όσοι έχουμε λυχνία στον εγκέφαλο.
Η επανάσταση είναι τα ποιοτικά άλματα στην πορεία της ανθρωπότητας.
Το μόνο που μπορεί να μας σώσει από την αντιδημοκρατική πορεία που πήρε αυτός ο κόσμος είναι να είμαστε πολλοί…

Στο Ελλάς γίνεται της τρελλάς...

Πτώμα!

Χθες πήγα πρώτα στον Ανατολικό άνεμο, επειδή απλά μου άρεσε η αφήσα και μετά πέρασα από το στέκι των μεταναστών. Στις τέσσερεις παρά βαρέθηκα και κατευθύνθηκα πρως τη Βικτορίας. Με τα πόδια μέχρι το σπίτι μου. Τέσσερεις Πακιστανοί μπροστά μου, ένας μελαμψός πίσω μου... Βαδίζω. Εκεί μπροστά και ένα ζευγάρι, όλα ασφαλή... Δεν φοβάμαι.
Μα ο μελαμψός επειταχύνει το βήμα του. Μου μιλάει, δεν το πιστεύω, μου μίλησε! Μάλλον με πέρασε για καμιά πουτάνα από τη Μιχαήλ Βόδα.
Ψυχρεμία, επιταχύνω.
Κια ξαφνικά... τι 'ν αυτό; Ένας άνδρας στο πεζοδρόμιο, πεσμένος μπρούμμητα, δεν κουνιέται. Οι Πακιστανοί τον πέρασαν, εγώ επίσης. Μα δεν θα έπρεπε να κάνω κάτι; Μπα, ναρκομανείς θα είναι, όταν συνέλθει, θα συκωθεί.
Μετά θυμήθηκα ότι φορούσε ακριβό μαύρο παλτό και γυαλισμένα μαύρα παπούτσια.
Πτώμα;
Και αν δεν είναι πεθαμένος αλλά τον χτύπησαν και τον λίστεψαν και τώρα θα ξεψυχίσει επειδή δεν του βοήθησε κανείς; Ο μελαμψός πίσω μου. Πώς να βοηθήσω; Ούτε αυτός δεν σταμάτησε.
Θυμήθηκα ότι αυτό στην πατρίδα μου δεν θα μπορούσε να έχει γίνει. Να περάσουν τόσοι άνθρωποι και να μη βοηθήσουν.
Εγώ;
Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Στις πέντε θυμήθηκα ότι μπορούσα να πάρω το εκατό να τους ειδοποιήσω.
Αλλά σίγουρα, τώρα κάποιος ήδη έχει κάνει κάτι, κάποιος του βοήθησε...
Καλή νύχτα... και καλή χρονιά στους ζωντανούς.

Δεν διστάζω...

Αποφάσισα να μην ανακατεύω τα προσωπικά μου στο blog, αν και αυτό μάλλον είναι ανέφικτο. Και δεν μου αρέσει σαν συγγραφεά.
Τωρα λοιπόν θα κάνω κι εγώ έναν απολογισμό.
Όχι.
Μόνο ένα!
Όντως, κάποιες προσωπικές μου αλήθειες έχουν ξεπεραστεί από το χαρακτήρα και τις συνθήκες της ζωής μου και νομίζω ότι μπορώ να τις ξεφορτωθώ πλέον.
Θα ήταν πράγματι απελευθέρωση αν επιβεβαιωνόταν αυτό από την πράξη.
Πιες αλήθειες;
Εκείνοι που διάβασαν τα βιβλία μου, ξέρουν...

Μπορώ να βοηθήσω να εκμαιεύσω το μέλλον στο επίπεδο των ιδεών

Που είμαστε, που πάμε και τι θέλουμε; Ποιες είναι οι αντιθέσεις του σημερινού κόσμου, πώς αλλάζει (συγκεκριμένα), πώς θα αλλάξει. Καταζητείται νέο αριστερό (αλλά ας μην το πούμε αριστερό, να το πούμε ανθρωπιστικό) όραμα, όνειρο! Τι δεν είναι πια εφαρμόσιμο στην ανάλυση του Μαρξ, τι των νεομαρξιστών;
Ποιος ο επαναπροσδιορισμός της ισότητας, ελευθερίας, αλλοτρίωσης, ειρήνης, δικαιοσύνης, προόδου, δημοκρατίας, σοσιαλισμού, “ιστορικού υλισμού”;
Στο διαδίκτυο βρίσκεις απαντήσεις αξιόλογες, διασπαρμένες όμως εδώ και εκεί.
Στα κεφάλια των επιστημόνων βρίσκεις ιδέες σκόρπιες που φοβούνται να γεννηθούν.
Στους ακτιβιστές των διάφορων δικτύων μαζεύονται νεφελώματα.
Οι μεν εγκέφαλοι είναι όμως χαμένοι στους διαδρόμους των σαλονιών των άκαρπων σχημάτων τους, οι δε έχουν κεφάλια άδεια, συγνώμη, γεμάτα με κλισέ και συνθήματα, καθώς τρέχουν από το πρωί ως το βράδυ σε διαδηλώσεις, αφουγκράζονται όμως την πράξη, το που είναι ο κόσμος πραγματικά.
Την ικανότητα της ανάλυσης την έχουν οι πρώτοι, εκείνοι μπορούν να δώσουν απαντήσεις, απαντήσεις βέβαια που ποτέ δεν θα βρεθούν ολοκληρωμένες, γιατί τρέχουμε ξοπίσω από την καλπάζουσα πραγματικότητα, αλλά… τις χρειαζόμαστε. Όχι δεν μπορούν οι επιστήμονες να τα λύσουν, ούτε οι ακτιβιστές δεν μπορούν μόνοι τους να αλλάξουν τον κόσμο.
Αυτό που εγώ θέλω είναι να υπάρχει ένας ενιαίος χώρος, ένα περιοδικό όπου μπορούν να γονιμοποιούν οι μεν τους Δε, και επίσης μεταξύ τους όλοι που ενοποιούνται βέβαια όταν πρόκειται να οργανώσουν την αντίσταση στο G8, αλλά δεν το κάνουν στο επίπεδο των ιδεών. Και ας μη τους πω όλους αριστεροί ας τους πω ανθρωπιστές, γιατί είναι πολλοί εκτός των καθιερωμένων κομμάτων ακόμα και εκτός των δικτύων, εκείνοι που έχουν ιδέες για το που είμαστε, που πάμε και πώς είναι αυτός ο καλύτερος κόσμος που θέλουμε. Πολλοί που σήμερα είναι αδρανείς.
Ακόμα.
Εγώ μπορώ να κάνω το εξής: Θα κάνω για την αρχή συνεντεύξεις με τα ανοιχτά μυαλά για όλα αυτά τα θέματα, θα μπορούσα βέβαια να επιχειρήσω ένα βιβλίο συνεντεύξεων, αλλά αυτό θα απέκλειε τη δυνατότητα της γονιμοποίησης των ερωτηθέντων μεταξύ τους.
Μπορώ λοιπόν να εκμαιεύω πρακτικές λύσεις από τους επιστήμονες που μόνοι τους δεν θα το έκαναν ποτέ τους, μπορώ να εκμαιεύω αναλύσεις από τους ακτιβιστές που έχουν το μυαλό τους αλλού…
Και συνθέσεις από τα ανοιχτά μυαλά όλων των ειδών.
Χρειάζομαι ένα βήμα για όλο αυτό, χρειάζομαι ένα περιοδικό που θα μας ενώσει. Ο κόσμος λειτουργεί ακόμα καλύτερα με το χαρτί, το Ιντερνετ μπορεί να βοηθήσει βέβαια.
Δεν είναι δουλειά μου να αναπαράγω άρθρα που άλλοι ξέρουν να τα γράφουν καλύτερα. Οι δουλειά μου είναι να οδηγήσω τη σκέψη σιγά-σιγά από τα ερωτήματα της εφαρμοσμένης επιστήμης στη βασική θεωρία που νομίζουμε πολλές φορές άχρηστη, μα τόσο, τόσο κενό δημιουργεί.
Αφού δεν ξέρουμε καν γιατί απεργούμε όταν συμβαίνει αυτό! Ο καθένας απεργεί για κάτι άλλο!
Και δεν το συζητάμε ανοιχτά. Να μπορούμε να παρασύρουμε όλους στο σωστό δρόμο.
Που είμαστε, που πάμε και τι θέλουμε. Ποιος είναι αυτός ο δρόμος;
Δεν το ξέρει κανείς.
Και όποιος το ξέρει, ας επιτέλους γράψει ένα έργο όμοιο του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Μαρξ.
Να το συνειδητοποιήσουμε.
Στο επίπεδο των ιδεών.
Να έχουμε που να στηριχτούμε.
Αυτός είναι ο δρόμος μου, να βοηθήσω να το εκμαιεύσω.
Το blog δεν φτάνει.