Πτώμα!

Χθες πήγα πρώτα στον Ανατολικό άνεμο, επειδή απλά μου άρεσε η αφήσα και μετά πέρασα από το στέκι των μεταναστών. Στις τέσσερεις παρά βαρέθηκα και κατευθύνθηκα πρως τη Βικτορίας. Με τα πόδια μέχρι το σπίτι μου. Τέσσερεις Πακιστανοί μπροστά μου, ένας μελαμψός πίσω μου... Βαδίζω. Εκεί μπροστά και ένα ζευγάρι, όλα ασφαλή... Δεν φοβάμαι.
Μα ο μελαμψός επειταχύνει το βήμα του. Μου μιλάει, δεν το πιστεύω, μου μίλησε! Μάλλον με πέρασε για καμιά πουτάνα από τη Μιχαήλ Βόδα.
Ψυχρεμία, επιταχύνω.
Κια ξαφνικά... τι 'ν αυτό; Ένας άνδρας στο πεζοδρόμιο, πεσμένος μπρούμμητα, δεν κουνιέται. Οι Πακιστανοί τον πέρασαν, εγώ επίσης. Μα δεν θα έπρεπε να κάνω κάτι; Μπα, ναρκομανείς θα είναι, όταν συνέλθει, θα συκωθεί.
Μετά θυμήθηκα ότι φορούσε ακριβό μαύρο παλτό και γυαλισμένα μαύρα παπούτσια.
Πτώμα;
Και αν δεν είναι πεθαμένος αλλά τον χτύπησαν και τον λίστεψαν και τώρα θα ξεψυχίσει επειδή δεν του βοήθησε κανείς; Ο μελαμψός πίσω μου. Πώς να βοηθήσω; Ούτε αυτός δεν σταμάτησε.
Θυμήθηκα ότι αυτό στην πατρίδα μου δεν θα μπορούσε να έχει γίνει. Να περάσουν τόσοι άνθρωποι και να μη βοηθήσουν.
Εγώ;
Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Στις πέντε θυμήθηκα ότι μπορούσα να πάρω το εκατό να τους ειδοποιήσω.
Αλλά σίγουρα, τώρα κάποιος ήδη έχει κάνει κάτι, κάποιος του βοήθησε...
Καλή νύχτα... και καλή χρονιά στους ζωντανούς.